Peygamber Efendimiz zamanında Medine’de Te-mimdari isimli bir tüccar yaşıyordu.
Bir gün Şam’da bir yağ kandili gördü, beğendi. “Bununla mescidimizi aydınlatır, dumanlar arasında veya karanlıkta namaz kılmaktan kurtuluruz” diye düşündü.
Çünkü Medine’de yağ kandili yoktu. Kimse de böyle birşeyin varlığım bilmiyordu. Karanlık çökünce mes-cidde hurma yapraklan yakılıyordu. Böylece ışık sağlanıyordu ama, etraf duman içinde kalıyordu.
Tüccar Temimdarî, yağ kandilini satın alıp Medine’ye geürdi ve mescidin tavanına asü. Görenler heın şaşırdılar, hem de biraz kızdılar. Nasıl olur da bir mescide hıristiyan yapısı olan bir alet sokulurdu? Herhalde Peygamberimi/ bu işe kızacak, tüccar Temimdari’yi azarlayacaktı.
Hazret-i Peygamber akşam namazını kıldırmak için mescide gelince kandili gördü. Nereden geldiğini sordu.
– Şam’dan, Ya Resülâllah, dediler. Temimdarî getir-di.
Peygamberimiz. Temimdari’ye döndü. Herkes kızmasını beklerken, o gavet mülayim bir sesle:
– Temimdarî, dedi. Müslümaıılara yenilik getirdin. Mescidimizi karanlıktan kurtardın. Dilerim Allah da senin kabrini böyle apaydınlık etsin. Nur içinde kalasın.
Yağ kandili Müslümanlar için iyi bir örnekti. Bunu gördükten sonra artık daha iyisini yapabilirlerdi. Fakat içlerinde hâlâ bir endişe vardı: Acaba hıristiyan icadını kullanmak yerinde olur muydu?
Peygamberimize danıştılar. Peygamberimiz buyur-
– İlim Müslümanların yiüğidir. Faydalı şeyler, Müs-lümanın cebinden düşen kayıp eşyasıdır. Nerede bulursa, kimde görürse almalıdır.
Anladılar ki, faydalı ve hayırlı olması şartıyla Müslümanlar her yeniliği alabilir, kullanabilirler. “ Gâvur icadıdır” diye faydalı şeylere sırt dönemezler.
