Gıybet diye bilinen kötü huyun Türkçe’deki karşılığıdır. Bir insanın bazı kusurlarını ele alarak kötülemektir. Bir adamın arkasından işittiği zaman hoşlanmayacağı şeyleri söylemektir. Bu haram bir davranış olup ahlâk dışı bir harekettir.
Başkasından -veya dostlarımızdan- duyduğumuz bilgiyi aktardığımızda, sözlerimizin gıybeti aşarak iftiralı gıybete dönüşme ihtimali en az %80’dir. Çünkü insanların %80’i duyduklarının doğruluğunu tahkik etmezler; duygularını ve tercihlerini dolaştırdıkları söze katarlar; üstelik hafızaları bozuktur, bilgi dilden dile dolaşırken kırk farklı kimliğe bürünür. Bu konuda sürekli hassas davranmayanların ise defalarca iftira atma ihtimalleri %100’dür.
Okunuşu: “Allahümmagfirli ve limenigtebtühu ve livalideyye ve lil mu minine ve’l-mu minati yevme yekumu’l-hisab. Bi rahmetike ya erhame’r-rahimin.”
Anlamı: “Allah’im; hesap gününde (Ruz-i Mahserde) beni ve hakkinda iftira ettigim veya kötü söz söyleyip çekistirdigim kimseyi, anne ve babami ve bütün müminleri affeyle. Ey merhametlilerin en merhametlisi..”
