“Allah bize yeter; O ne güzel Vekîl’dir” mânâsındaki “Hasbünallâhü ve ni’me’l-Vekîl” âyet-i kerimesi; Âl-i İmrân Sûresinin 173. âyeti. Hasbünallâh âyetinin kısa ismi.
Hasbiye Âyeti (Âl-i İmran 3/173) mânâsında Tevbe Sûresinin 9/129. Âyeti de Hasbiye Âyeti manasını te’kid ve takviye eder. Şöyle ki: “Resulüm! Eğer -büyük bir şefkat ve samimiyetle kendilerine ders vermek istediğin- adamlar, yine de aldırmaz, senden yüz çevirirlerse, de ki: Allah bana yeter, O’ndan başka ilah yoktur. Ben yalnız O’na dayanırım. Çünkü O, büyük Arş’ın, muazzam hükümranlığın sahibidir.”
Her iki âyetin ana konusu, kulun her hâlükârda Rabbine iltica etmesidir. İnsan Hasbiyeyi en fazla hangi hâlinde okuma ihtiyacı hisseder? Elbette zor durumda kaldığındadır. Âl-i İmran’ın 3/173. “Onlar öyle kimselerdir ki, insanlar kendilerine, ‘insanlar size karşı ordu hazırladılar, o halde onlardan korkun’ deyince, bu onların imanını arttırdı ve ‘Allah bize yeter. O, ne güzel bir vekîldir’ dediler,” âyetinden sıkıntılı zamanlarda “Allah bize yeter. O, ne güzel bir vekîldir.” denilmesi anlaşılır.
TÜRKÇE OKUNUŞU : (Hasbiyellâhu li dînî, hasbiyellâhu limâ ehemmenî. Hasbiyellâhu limen bağa aleyye. Hasbiyellâhu limen hasedenî. Hasbiyellâhu limen kâdenî bi suin. Hasbiyellâhu indel mevti. Hasbiyellâhu indel mes’eleti fil kabri. Hasbiyellâhu indel mîzân. Hasbiyellâhu indes sirati. Hasbiyellâhu lâ ilâhe illâ hüve aleyhi tevekkeltü ve hüve Rabbül Arşil azîm.)
ANLAMI : ‘‘Rabbim dinimin korunmasına kâfidir. Ehemmiyetli işlerime kâfidir. Bana tuğyan telkin eden işlerime yeterlidir. Bana hased edenlere kâfidir. Bana hile edenlere Rabbim kâfidir. Ölüm anında Rabbim bana yardımcıdır. Kabirde meleklerin sual sorması anında Rabbim kâfidir. Mizan terazisi anında Rabbim bana kâfidir. Sırat köprüsünde Rabbim bana kâfidir. Rabbim bana kâfidir, O’ndan başka ilah yoktur; ancak O vardır. O’na yaslandım, O arşı azîmin sahibidir.’
