Edille-i Şer’iyye dini bir hükmün dayanağı veya hüküm çıkarma yolları demektir. Şer`î deliller, şer`î hükümleri çıkarma yolları. Edille-i Şer`iyye, yahut şer`î deliller, en genel anlamda İslâm hukukunun kaynaklarını teşkil eder. Edille, delil kelimesinin çoğuludur. Şer’i delillerin esası, Allah’ın kitabı ile Peygamberin sünnetidir. Bu dört delile asli (ana) deliller denir ki, bu dört delil üzerinde bütün alimler ittifak etmişlerdir. Bu nedenle, hüküm çıkarılmakta asıl olan âyet ve hadisler ile hüküm çıkarma usulü olan icma, kıyas, sahabenin sözü, istihsan, istıslah, ıstıshab gibi metotlar şer’î delil olarak kabul edilmiştir. Edille-i Şer’iyye’nin dört ile sınırlândırılmasının gerekçeleri için şunlar söylenir: Delil, menşe itibariyle ya vahiy kaynaklıdır ya da değildir. Eğer vahiy kaynaklı ise, bu vahiy ya “metlüvv” ki bu Kur’an’dır veya “gâyr-i metlüvv” olur ki bu dâ Sünnettir.
Din ile ilgili hükümlerin dayandığı olan Edille-i şer’iyye dört tanedir bunlar;
1) Kitâb : Kur’ân-ı Kerîm.
2) Sünnet: Peygamberimiz’in söz, fiil ve sireti.
3) İcma-i Ümmet: Dînî sahada ihtisas sahibi olan kimselerin bir mes’ele hakkında ittifak etmeleri.
4) Kıyâs : Müctehidlerin, âyet ve hadîste açık delîli bulunmayan bir mes’eleyi; delîl bulunan bir hükme kıyâs ve tatbîk etmeleri. Peygamberimizin ahirete teşrifinden sonra meydana gelen yeni hadislerden dolayı icmâ ve kıyas gibi iki delile daha ihtiyaç söz konusu oldu. Evet zamanın yenilenmesi ile olayların farklılaşması bu ihtiyacı zorunlu kıldı.
