Mantarlar çok dikkat çekici bitkilerdir. Kökleri yoktur, gövdeleri yoktur ve yaprakları yoktur. Mantarlar, çok hücreli veya tek hücreli olabilen ökaryotik canlıları kapsayan bir canlı türüdür. Mantar deyince aklımıza hemen, çayırlarda, ormanlarda rastladığımız çeşit çeşit renkli “bitkiler” gelir. Bunlar kimimize göre zehirli şeyler, kimimize göre de leziz yiyeceklerdir. Mantarlar çok farklı sıcaklıklarda yetişebilirler ancak genel olarak her mantar türü aynı döngü ile ürer ve büyür.
O kadar hızlı büyürler ki büyümelerini gözle görebilirsiniz. Klorofilleri yoktur, kendi besinlerini kendileri yaparlar. Bu farklılıklardan en önemlisi ise mantarların yeşil renkli klorofil maddesine sahip olmamalarıdır. Bu madde bitkilere özgüdür ve klorofil özümlemesi yapmaya ve bu yolla ‘karbon hidrat’ yani besin maddesi oluşturmaya yarar. Yeryüzünde gördüğünüz, mantarların sadece meyve kısmıdır. Bitkinin geri kalan kısmı yer altında bulunan yosunsu beyaz lif öbeklerinden oluşur.
En iyileri beyaz olanlarıdır. Bu liflere mantar tohumu adı verilir. Bu tohum lifleri büyümüş mantarlardan dökülen küçük toz benzeri parçacıklar olan sporlardan meydana gelir. Ayrıca büyüklüklerine göre de çıplak gözle görülebilenler ve mikroskobik olanlar şeklinde ikiye ayrılırlar.
Mantarların dokusal yapısı, uzunlamasına lifcikler şeklindedir. Herhangi bir mantarın sapını -kurumuş durumda değil ise- ortadan kırdığınızda şekilde görüldüğü gibi (solda) boylamasına liflerle karşılaşırsınız. Bu liflerin her birindeki küçük beyazımsı r doku filizlenir, dışarıya doğru genişler ve şemsiye şeklinde bir yapıya dönüşür. Şemsiye şapkasının altında merkezde birleşen ve birbirlerine yakın solungaçlar vardır. Sporlar bu solungaçlann üzerlerinde oluşur. Sporlar büyümeye elverişli yerlere düştüklerinde yeni bitkiler oluşturur.
