Rab’bim merhamet dile, kullarına şefkat ver,
Annelere verdiğin o duygulardan da ver…
Dertliyim insanlardan, gelen eziyetlerden,
Tüm vicdansızlıklardan, edilen zulümlerden…
Yine çoban köpeği, çaresizim ALLÂH(c. c.) ’ım!
Bir santimlik bahçem yok, sahip de çıkamadım…
Ev otuz beş metre kare, kedilerle zor sığmışım,
Üstelik kiracıyım, sonradan çıkarıldım…
Bunlar yaşam istiyor bunlar sevgi istiyor,
Hep öldürülüyorlar, niçin hiç acınmıyor?
Hayat biz kullar gibi, bunların da hakları,
Ne vicdanlılar kaldı ne yaşam alanları?
Nasihat verilmiyor, dengeler bozuluyor,
Sözüm herkese değil, Rab’bim zaten görüyor…
Bazen dinlemiyoruz, canlar öldürüyoruz,
Cehennem doldu taştı, kul hakkına af mı var?
Biz kötülük bilmedik, merhamet sayesinde,
İyiliği belledik, ALLÂH(c. c.) rızası içinde…
Annem babam verirdi, bizlere nasihatler,
Şimdi ruhumuz rahat, vicdanlarınız biner…
Arka da çıkamadım tekim ve de yalnızım,
Bu başıboş köpekleri, dilime dolamışım…
Sözüm hiç dinlenilmez, kuvvetimse hiç yok,
Dizelerimden başka, elimden gelen de yok…
Şahsımı hor görmeyin, iyilikseverliğimden,
Merhamet öğrenmeli ayet ve hadislerden…
Dövüştürülenler var ki başaramamışım,
Merhamet aşılanmalı, budur bütün amacım…
(1995)
