KAYANIN UZERINPE YEŞEREN AĞAÇ (Dini Hikâye)
İki cihan güneşi sevgili Peygamberimiz (s.a.v.) İslâm dinini hızla yaymaya başlayınca başta Ebu Cehil olmak üzere Kureyş Boyu’nun bütün ileri gelenleri bir gün amcası Ebu Talib’e başvurdular. Dediler ki, “Ey Ebu Talibi.. Yeğeniniz Muhammed atalarımızın dinine aykırı yeni bir din ortaya attı. Düpedüz bizim ilâhlarımıza hakaret ediyor, atalarımızı lanetliyor. Biz bu işe sırf sizin yüksek hatırınız için göz yumuyoruz. Fakat daha fazla sabredenleyiz. Eğer bu maceradan vazgeçip de bize uyarsa ne âlâ! Yok ortaya attığı bu yeni dinde ayak diretirse işimizi kılıçla halledeceğiz. Ne dersiniz?”
Konuşulanları büyük bir dikkat ve vakarla dinleyen Ebu Talib, “Lütfen biraz oturun. Oturun da yeğenim Muhammed’i çağırtalım. Bu söylediklerinize kendisi cevap versin” diye cevap verir.
Ardından yeğeni Hz. Muhammed’i çağırttı ve O da hemen geldi. Bu sırada Ebu Talib sedir üzerinde tek başına oturuyordu. Şikâyete gelen Ebu Cehil ve arkadaşlarından hiç birisi O’nun yanma oturmaya cesaret edemiyordu. Çünkü Ebu Talip Kureyş boyunun baş reisi idi. Hz. Peygamber (s.a.v.) daha gelir gelmez doğruca geçip amcası Ebu Talib’in yanma oturdu. Bu durumu gören Ebu Cehil ve arkadaşları hemen ortaya atılarak, “Ey Ebu Talib!..” dediler. “Yeğeninizi görüyor musunuz? Size karşı nasıl saygısızca hareket ediyor, bizim omuzlarımızın üzerinden atlayarak sizin oturduğunuz sedire oturuyor?”
Ebu Talib bu fesat kumkuması sözlere şu cevabı verdi: “Ey Kureyş ileri gelenleri!.. Eğer yeğenim Muhammed dediği gibi peygamberlik davasında haklı ve doğruysa bugün benim sedirime, yarın da sizin omuzlarınızın üzerine oturacaktır. Üstelik bu oturmayı da hak etmiş olacaktır. Bu beklenmedik cevap karşısında şaşırıp kalan Ebu Cehil ve arkadaşları ayıldıktan sonra şöyle bir teklifte bulundular. Dediler ki; “Ey Ebu Talib!.. Yeğenimiz gerçekten Peygamberse söyleyin de şurada huzurunuzda davasını ispat etsin. Hep birlikte biz de iman edelim.”
Bunun üzerine Hz. Ebu Talib yeğeni Hz. Muhammed’e Peygamberlik davasını ispat etmesini teklif edince O da; “Ne istiyorlarsa söylesinler derhal ispata hazırım” diye cevap verdi.
Bu sırada Ebu Talib, Ebu Cehil ve arkadaşları evin bahçesinde oturmaktaydılar. Bahçede de büyük bir kaya bulunuyordu. Ebu Cehil ve arkadaşları Hz. Muhammed’in
bu kaya üzerinde bir ağaç yeşertmesi hususunda görüş birliği ettiler. Bu kocaman kaya üzerinde öyle bir ağaç yeşerecekti ki, bir dalı doğuya, bir dalı da batıya doğru uzanacaktı.
Teklifi hemen yerine getirmeye koyulan sevgili Peygamberimiz (s.a.v.) yüce Allah’a dua etmeye başladı. Duaya başlar başlamaz Cebrail (a.s.) inerek, “Ey Muhammedi..” dedi. “Yüce Allah (c.c.) şöyle buyuruyor: Bu kocaman kaya parçası yaratıldığından bu yana ben bilmekteyim ki bu adamlar senden böyle bir mucize isteyeceklerdir. Onun için kayayı yarattığımızda içine bir de ağaç yerleştirdik. İşte şimdi kayanın üzerinde o ağacı yeşerteceğiz. Senin bir işaretin kâfi.” Bu İlâhi emir üzerine sevgili Peygamberimiz (s.a.v.) şehâdet parmağıyla işaret verir vermez kaya üzerinde ağaç yeşeriverdi. Hatta tıpkı onların istediği gibi ağacın iki dalından biri doğuya, biri de batıya uzanmaktaydı.
Durumu gören Ebu Cehil ve Kureyş ileri gelenleri, Ey Muhammedi.. Çok güzel bir mucize gösterdin, fakat biz sana bu ağacı tekrar eskisi gibi kayanın içine yerleştirmediğin müddetçe iman etmeyiz” diye ayak diretirler. Bu dönekçe hareket karşısında derin derin, düşünmeye başlayan Hz. Peygamberin karşısına yine Cebrail (a.s.) çıkarak şöyle der: “Ey Muhammedi.. Yüce Allah’ın sana selâmı var. Diyor ki dua etmek senden kabul etmesi de bizden hiç çekinmesin, ne isteği varsa hemen yerine getiri-nz.
Bunun üzerine tekrar duaya başlayan sevgili Peygamberimizin bu dileği de kabul edilir vc ağaç eskisi gibi kayanın içine girerek ortadan koyboluverir. Bu defa Ebu Cehil ve Kureyş ileri gelenleri hepsi de oturdukları yerden ayağa kalkarak, “Ey Muhammedi.derler. “Sen büyük bir sihirbazsın. Gerçekten şimdiye kadar senin gibisini hiç görmedik.” Böylece de küfür ve inkârın koyu karanlığında devam etmekte ayak diretirler.
