TEL’İN: Lânetleme, lânet etme. Bir kimsenin Allahü teâlânın rahmetinden uzak olmasını dileme. (Bkz. Lânet)
Lânet, Kur’ân’da birçok kez ve tüm anlamlarında kullanılmıştır. Nitekim” …Her ümmet (ateşe) girdikçe yoldaşına lânet etti…” (el-A’râf 7/38) âyetinde hakaret, sövüp sayma anlamında İsrailoğullarından inkâr edenlere Davud ve Meryem oğlu İsa diliyle lânet edilmiştir… “ (el-Maide 5/78),
“..İşte onlara hem Allah lânet eder, hem bütün lânet edebilenler lânet eder” (el-Bakara, 2/159) ayetlerinde beddua. Kalplerimiz perdelidir dediler. Hayır, ama inkârlarından dolayı Allah onları lânetlemiştir” (el-Bakara, 2/88) âyetinde Allah’ın rahmetinden uzaklaştırma ve gazab etme anlamlarını dile getirmek üzere kullanılmıştır. Şeytan’a “mel’un” (lânetlenmiş) denilmesi de Allah’ın rahmetinden kovulması, gazabına uğraması nedeniyledir.
Bu tür kullanımlardan ayrı olarak Kur’an’ın iki yerinde iki karşılıklı lânetleşmeden söz edilir. Bunların ilkinde Hz. Peygamber (s.a.s)’e şöyle buyurulur: “Kim sana gelen ilimden sonra seninle tartışmaya kalkarsa de ki: Gelin oğullarımızı ve oğullarınızı, kadınlarımızı ve kadınlarınızı, kendimizi ve kendinizi çağıralım, sonra gönülden dua edelim, yalan söyleyenlere Allah’ın lânetini dileyelim” (Âl-i İmran, 3/61).Bu ayet uyarınca Hz. Peygamber (s.a.s), Hz. İsâ (a.s) hakkında kendisiyle tartışan Necran Hristiyanlarını lânetleşmeye çağırmıştı. Ancak, “mübahele olayı” olarak bilinen bu olayda Hristiyanlar lânetleşmeye yanaşmamışlardı.
