Ehl-i Beyt imamlarımızın dördüncüsü İmam-ı Zeynelâbidîn tabiinin büyüklerinden olup, büyük sahabelerin çoğunu görmüştür. Hz. Hüseyin’in oğlu ve Hz. Ali’nin torunudur. Asıl adı Ali olan Zeynelabidin, 658 yılında (bazı kaynaklara göre 655 veya 666) Medine’de doğdu. Zeynelabidin, Kerbela faciasının yaşandığı sırada orada bulunuyordu. Ancak, yataktan kalkamayacak kadar hasta olması ve tabii olarak çarpışmalara katılmamasından ötürü hayatta kaldı.
DUASI
Anlamı: Rabbim! Günahlarım dilimi lal etti, konuşamıyorum; zira elimde hiçbir gerekçe yoktur. Ben (günahım) musibetimin esiri, amellerimin rehinesi, günahlarımın müdavimi, hedefimin şaşkınıyım. Kendimi sana karşı cüretkarca davranan, tehditlerini küçümseyen bedbahtlar yerine koydum.
Aman Allah’ım! Hangi cesaretle sana karşı cüretkarlık yaptım, kendimi hangi kuruntularla aldattım? Efendim, ayak tökezlemelerime ve yüz üstü düşmelerime acı. Cehaletime hilminle, kötülüğüme iyiliğinle mukabele et. Ben günahımı ikrar, hatalarımı itiraf ediyorum. İşte bu elim, bu da alnım. Kısas uygulamam için kendimi sana teslim ediyorum.
