Sıhâh : Kelime olarak sahih’in çoğuludur. Hadis ilminde iki ayrı manada kullanılmıştır. Bunlardan birincisi el-Kutubu’s-sitte’ye verilen öteki ismidir. Buhâri, Müslim, Ebu Dâvud, Tirmizî, Nese’î ve İbn Mâceden ibaret altı kitap, diğer hadis kitaplarına nisbetle daha sahih ve güvenilir olduklarından hepsine birden sıhâh veya sıhâh-ı sitt denilmiştir.
İkincisi meşhur alim el-Beğavî’nin Mesâbîhu’s-Sunne isimli güvenilir hadis kitabında sahih hadislerin toplandığı kısmın bölüm başlığıdır. Alimimiz bu eserine aldığı hadisleri konularına göre tertiplemiş, her konuda verdiği hadisleri mine’s-Sıhâh ve mine’l-Hîsân başlıkları altına iki grupta toplamıştır. Sıhâh başlığı altında topladıkları hakkında sahih hükmü verilmiş olanlardır ve Buhâri ile Müslim’in gerek ittifakla gerekse ayrı ayrı rivayet ettikleri hadislerden seçilmiştir.
İbnu’s-Salâh, el-Beğavî’nin, es-Sahîhân’ın her ikisinde, yahutta sadece birisinde bulunan hadislerden dilediğini sıhâh, Ebu Dâvud, Tirmizî ve benzeri sünen kitaplarından derlediklerini ise hisân başlığı altında toplamasına itiraz etmiş ve bilhassa hasen hadislerin sadece Ebu Davud ve Tirmizî’de bulunanlardan ibaret olmadığına dikkati çekmiştir.
