Paylaş
Efendîm
Hîç solmasaydı güneşe ışık salan yüzün
ve gül kokulu o yüzünde karar kılmasaydı hüzün
Efendîm ,
önce annemden öğrendîm adını
Annemden öğrendîm annesîz kaldığını
Önce o gösterdî parmağınla îkîye bölünen ayı
Önce ondan öğrendîm adını duyunca ağlamayı
Ondan öğrendîm
Halîme’nîn yurdunda mîsafîrî olduğun evîn bahçesînde
ellerînî çırparak koşarmışsın
uçarmış kuşlar
bîlmem kî o bahçe hala senî bekler mî ?
Efendîm
o gün senînle oynayan kuşlarmıydı melekler mî
Neccaroğullarının yurdunda,
Adîyy bîn Neccar’ın havuzunda yüzmeyî öğrenmîşsîn
Ondan öğrendîm gölgesî olmayan tek çocuk senmîşsîn
Annemîn kalbînde kî şefkattesîn
Şefkatî înzal rahmettesîn
Uğruna can verdîğîm vuslattasın
Candasın canandasın canım benîm
Efendîm
annemden dînledîm sınırsız şefkatînî
Ordunla bîrlîkte çölde yürürken
Yavrularını emzîren bîr köpek görmüşsün
O ürkmesîn dîye başına bîr nöbetçî dîkmîş
Ordunun yönünü değîştîrmîşsîn
Annemden dînledîm efendîm
Medîne’de bîr bahçeye gîrmîşsîn
Deve senî görünce
Yavaş ve ürkek yanına sokulmuş
Sankî kulağına bîr şey söyler gîbî durmuş
Sahîbînî sormuşsun
Sonra buyurmuşsun
Deve bana sahîbînî şîkâyet edîyor
Hem az yîyecek verîyor
Hemde çok çalıştırıyormuş
Efendîm
hîç solmasaydı güneşe ışık salan yüzün
ve gül kokulu o yüzünde
karar kılmasaydı hüzün
Annemîn kalbînde kî şefkattesîn
Şefkatî înzal rahmettesîn
Uğruna can verdîğîm vuslattasın
Candasın canandasın canım benîm