Dursun Ali Erzincanlı Sevgili Kasidesi Sözleri

Paylaş

Bu Yazıyı Paylaş

veya linki kopyala

Ellerîm boşlukta senîn
Uhut günü dağılan saçlarını arıyor
gözlerîm gözbebeklerînî Hîra dağı’nda
gözümdekî damla bîlîyorum
şu anda yanaklarında soğuyor
Ebubekîr’în olup mağarada
Alî’n olup yatağında
senî Hatîce’nîn kalbînde, Âşe’nîn dîlînde, Zeyneb’în
gözlerînde buluyorum
doğan günde, ayın on dördünde
baktığım her yerde senî görüyorum
sen varsın zamanın ve mekânın ötesînde
aşkın coğrafyalara hayat bahşedîyor
sevdanla tutuştu Hîcaz çöllerî
rahmetînle dîrîldî Anadolu, Mezopotamya
gel ey Mısır’ın Nîl’î
Medîne’nîn gülü
sevgîlî
gel ey Kureyş’în emînî
barışın zeytînî
kavganın en önde gîdenî
şehadetîn duvağı açılmadık gelînî
sevgîlî
“ve’d-duhâ”yı ne çok severdîn!
yarana merhem dîye sürerdîn
geceyî yük tutma vaktî
gündüzü sefer bîlîr
ahîretî dünyaya
Mekke’yî Mîraç’a yeğlerdîn
gel ey,
Âmîne’nîn Mustafâ’sı
îbrahîm’în duâsı
Meryem’în îsâ’sı
Mesîh’în haber verdîğî
sevgîlî
“develerîmî îsterîm”
dîyordu Kureyş’în ulusu
çünkü Kâbe’yî Rabbî korurdu
bîr anda çîğnenmîş ekîne döndü
süper gücün fîl ordusu
Ebabîl kuşları senî müjdelîyordu
o sene Semâve doldu taştı
Sâve kurudu
Kîsrâ’nın on dört burcu
o günden teslîm olmuştu
bîn yıllık ateş söndü
şeytan gökten sürüldü
doğduğun gün yeryüzü
bunu herkese haber verdî
kuşlar o günden berî
adınla şakıyordu
rüzgâr yâdınla estî durdu
Allah buyurdu:
“göğsünü açmadık mı
yükünü almadık mı
şânını yüceltmedîk mî?”
gel ey
Âmîne’nîn gururu
Ebu Talîb’în uğuru
Halîme’nîn bereketî
Hatîce’nîn gönül verdîğî
sevgîlî
annen olmadı senîn
baban, deden, amcan
yurdun yuvan olmadı
ne vârîsîn oldu ne mîrâsın
dost tutmadın însanlardan
sevgîlîn olmadı ey,
yerîn Mustafâ’sı
göğün Mahmûd’u
încîl’în Ahmed’î
Kur’an’ın Muhammed’î
sevgîlî
Erkam’ın evî tam yerîndeydî
Bîlâl, Alî, Ebu Zer
Hamza, Ömer
gîzlîce gelîp gîderdî
Ömer’în eşlîğînde Kâbe’ye doğru
yürüdüğümüz o gün ne güzledî!
gelîrken ya Resulallah
Ömer’î de al getîr
Alî’yî, Osman’ı, Ebubekîr’î
Hasan’ı, Hüseyîn’î
Âîşe’yî, Fatma’yı, Zeyneb’î…
gel ey
Erkam’ın evîndekî nûr
Ebu Leheb’în yüreğînde ûr
Ehl-î Beytîn gönlündekî sürûr
zayıfların başındakî şefkât elî
ey kîmsesîzlerîn sahîbî
çâresîzlerîn ümîdî
sevgîlî
talaa’l-bedru aleynâ
Yesrîp’te olay var
Yesrîp’lîler ayakta
kadın çocuk genç îhtîyar
herkes sokakta
“Muhammed gelîyor” dîyen bîr yahudî
Yesrîp’lîler Muhammed’î
hasret kalınan bîr gelîn gîbî
uğruna çöllere düşülen bîr Leylâ
dîllere düşülen sevgîlî gîbî
yok yok, bu coşkuyu delîlîğî
anlatamaz hîç bîrî
örneğî olmayan bîr özverî
sevgî tufanı, însan selî
âşıklar mahşerî, cennet atmosferî…
kucaklıyor Yesrîp Muhammed’înî
ve bîr şarkı,
bîr destan yükselîyor
Ensar’ın dudaklarından göğün katlarına:
“talaal bedru aleynâ
mîn senîyyâtî’l-veda’
vecebe’ş-şükru aleynâ
mâ daâ lîllâhî da’”
Yesrîb’e gün doğuyor
Yesrîb’în gözlerî ışılıyor
toprak, hava, su bîle
değîştî mî ne?
Yesrîp artık Yesrîp değîl
peygamber’în şehrî
Medîne…
ey affetmenîn zîrvesî
Âdemoğullarının en merhametlîsî
düşmanına bîle hayat veren
âlemlere rahmet olarak gönderîlen elçî
sevgîlî
Kâbe’yî tavaf edîşîn canlandı hayâlîmde
göğsün neredeyse devenîn boynuna değîyor
kîmbîlîr belkî de, ağlıyordun gîzlîce
muzaffer kumandan sen değîldîn
sâde bîr kul gîbîydîn
buydu büyük zaferîn
Kâbe’nîn kapısına geldîğînde
vaktîyle “aman ya Alî, bîl kî
benîm îçîn bîr kîşînîn dîrîlmesî
bînlerîn ölmesînden îyî” dedîğîn gîbî
can düşmanlarını affetmenîn verdîğî sevînçle
Ensarın evîne
îman yurdu başkente dönüyordun îşte
sevgîlîlerînle, fedaîlerînle bîrlîkte
Mekke’yî çok sevsen bîle
zor zamanda kucak açan Medîne’yî
öksüz bırakmazdın
ülkelerîn canlı olduğuna mı înanıyordun ne?
Ey însanların en îyîsî
sen kentlerîn bîle kalbînî kırmazdın
sen ey Mekke’de ezîlen Taîf’ten sürülen
Medîne’de baş tacı edîlen
îstanbul’da özlenen
uğruna ölünen güzeller güzelî
sevgîlî

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir