HİKMET-142
Hikmet birle ol ademdin bar eyledi
On sekkiz ming kamuğ âlem hayrân erür
Kâlu belâ degen kullar uluş aldı
Sükut etken kullar dini veyran erür
Hak te’âlâ imân âtâ kıldı bizge
Ol Mustafa Hak resûlı idi bizge
Dürûd aytsang kuvvet berür dinimizge
Yok erse men kılğanlarım yalğan erür
Evvel “elestü bi-rabbiküm” dedi Hudâ
“Kâlü belâ’ deban rûhlar kıldı sedâ
Yığlap keldik eşiğingge cümle gedâ
Lutf eyleseng yüz ming âsi handan erür
Tevbe kılsam keçer mukin Kâdir ilâh
Yok erse netküm anda men rû-siyâh
Tangla barsam elk ayağ barça güvâh
Hak kaşıda barça işler âsân erür
Yığlamay mu ötti ömrüm eya şâhım
Kabsab keldi karanğuluk çıkkıl mâhım
Sendin özge yok penâhım tekyegahım
Keçe kündüz tilegenim imân erür
Ümmet üçün Resûl dâim kayğu yedi
Tilep ümmet günâhını Hakdın aldı
Keçe kündüz kâim turdı Tengrim bildi
Tilde ümmetmen der dilde yalğan erür
Ümmet bolsang Mustafâ’ğa peyrev bolğıl
Aytğanların cân u dilde sen hem kılğıl
Keçe kâim kündüzleri sâim bolğıl
Çın ümmetni rengi misl-i saman erür
Sünnetlerin mehkem tutup ümmet bolğıl
Keçe kündüz dürüd aytıp ülfet bolğıl
Nefsni tefip mihnet yetse râhat bolğıl
Andağ âşık ikki közi giryân erür
Kul Hâce Ahmed nefsdin müdâm suvâ bolğıl
Küyüp pişib derdi birle eda bolğıl
Keçe kündüz tınmay yığlap gedâ bolğıl
Derdin tartsang Hâce senden rızâ erür
