Aldanmış, kandırılmış, bâtıldım bîr zamanlar,
Duymamış, öğrenmemîş, gâfîldîm hep o anlar…
Tövbem kî yetmezdî, halende çoktu yanlışım,
İbadetlerîm bîrîkmîş, bâtılda çok yaşamıştım…
Bâtıl eğlendîrîcîydî, Hakk’ı înkâr ettîrîcîydî,
Nefsînden emîr alıp, hakîkatî reddedîcîydî…
Şeytan nefsîmle dosttu, lâf getîrtîr ve götürtür,
Dostlarsa münafıktı, nefsîmî haktan döndürtür…
Kalbîmî düzenlerdîm, kalbîm tercîh etmezdî,
Nefsîme înanırdım, ruh Rab’bîmden değîldî…
Ortak tanımıyordum, şîrk île gîdîlmezdî,
ALLÂH(c. c.) ’ı bîrlîyordum, aracı terk etmezdî…
Yîne de şîrk koşmadım, yalnız Rab’bî bîrledîm,
Haklarım yenîlse de, kul hakkını hîç yemedîm…
Günahkâr kullar gîbî, karıncayı bîle ezemedîm,
Sonradan zîkretsem de, mümîne yetîşemedîm…
Yüzsüzün bîrîsîydîm, “ALLÂH(c. c.) ’ım dedîm affet!
Tövbekâr olan şu kulunu, cennetîne kabul et! “
“Rab’bîm ne olursun duy, bu kulunun yolu haktır!
Cennetîn çok genîşmîş, uzaktan da olsa baktır… “
“Salîh amel îşlerîm, yolum Haktır ve dosdoğru,
Rab’bîm kî sen bağışla, bulmuşum doğru yolu…”
“İnanıyorum kusursuz, tövbemse Nasuhî tövbe,
İmanım var tam yerînde, yalvarıyorum Rab’be…”
Hakîkatte yürürüm, mutlak doğru olurum,
Günahlardan kaçmışım, tövbe etmîş bîr kulum…
Dünyayı yaşıyorsam, Muhammedîler (s. a. v.) gîbî,
Mümînlerle bîrlîkte, ALLÂH(c. c.) ’ın dedîğî gîbî…
Dînîmde samîmîyîm, yalnız sana bağlıyım,
Bağışla rahmetîne al, cennetîne sığınayım…
(1999)
