Ellerim, ayaklarım,
Buz kesilmiş sanki.
Uzanıp, uyumak istiyorum,
Toprak yatağı gördükçe…
…
Hâfızam;
Sanki han kapısı…
Giren, çıkan belli değil.
Yerleşenler oluyor izinsizce.
Taht kuruyorlar beynime.
Defolun diyorum!
Kahkaha ile gülüyorlar,
Alay ediyorlar benimle…
…
Kazaklarındaki,
Desen korkutuyor beni.
Aynı insanlar gibi,
Omuzlarını dönmüşler bana,
Çaresizim, hap içmek zorunda kalıyorum.
Onlara karşı…
…
Etrafım karanlıklaşıyor,
Uçsuz bucaksız oluyor odam.
Yalnız kalıyorum birden.
Burası gurbetten de acıymış…
…
Öyle yorgunum ki;
Canım demli çay istiyor.
Keşke son zamanlarımda,
Ellerimle demleseydim de,
Doya doya içseydim.
Ah ne olurdu sanki!
Aman Allah’ım!
Nelerden bahsederim ben!
Lâf çarpılıyor suratıma…
Senin gibilerin bekledikleri,
Neler olabilir ki dünyadan,
Yeme, içme, eğlenme, dinlenme…
Ama ne yedim,
Ne içtim,
Ne de eğlendim…
Eğlenceler haram olmuş,
Gülmek yalan olmuş,
Dertler mayam olmuş,
Çile çektim, derbeder oldum,
Hep ağladım.
Günahımı almayın ne olur…
Yakınlardan uzaklara…
Düşünceden, zamana uzanıyor ellerim.
Dakikalarım alt üst oluyor.
Pişmanlıklar daraltıp,
Zerre yapıyor beni…
Genişliyorum birdenbire,
Açıyorum gözlerimi…
Bu bir rüya değil,
Zamanda yolculuk sanki!
Tekrar kapanıyor gözlerim.
Anladım belki ölüm uykusu,
Çok da tatlı…
Her hâlde o an geldi,
Ağzımda su da kalmadı.
Yine başladı,
Midem kazınmaya…
Veren de o alan da o.
Ziyaretçim mi?
Şeytan ha!
Zaten benim gibi bir günahkârın ziyaretine;
Kim gelir ki gelse gelse…
…
Ey karınca!
Sen bari beni terk etme.
Merak etme ör yuvanı!
Ben kıpırdamam.
Bozulmayacak yuvan,
Selâm Çiçek Kökleri…
(Eski Şiirlerimden:1986)
