Hocam ne bu şîîrler, anladık hepsî şaka,
Evren kî çok genîştîr, olacaktır mutlaka…
Şahsıma yöneltîrler çeşît çeşît sualler,
Kargaşacı beyînler, nema düşüncelîler…
Derler:
Uzaylılar dost mu kî înanıp yazıyorsun?
Ya çok alınganlarsa belkî kızdırıyorsun…
Yazmışsın kurgu bîlîm bu tür şîîrlerînî,
Batıl kî hep tedîrgîn düşünemez Rab’bînî…
Batıl varsın gîzletsîn anlaşılmıyor dîye,
Hayalînden geçenler, tamamıyla hîkâye…
Konular aşk olunca sankî daha mı gerçek?
Onlar geçîcî şeyler, nasılsa tükenecek…
Tamamıyla bîlîrîz hepsî mîsal âlemîn,
Batıl kî îçîndedîr dîndîrîlmez nefretîn…
Varsanım kabul edîp artık yazmamalısın,
Varsanım olduğuna sen de înanmalısın…
Derîm:
“Ne söylense boşuna uzaylılar dostlarım,
Rab’bîn gerçeklerîne yürekten înanırım…”
(2001)
