Mevlana Celaleddin-i Rumi 13.yüzyılda yaşayan büyük bir islam alimiydi. 1207 ile 1273 yılları arasında yaşamıştır. Hayatı, kişiliği, eserleri, felsefesi, tasavvufu binlerce kişiye konu olmuş, binlerce kitap yazılmıştır. En önemli eseri olan mesnevi dünya’nın birçok yerinde okutulmuş ve en çok çevirisi yapılan eserlerden biri olmuştur. Aslında mesnevi uzun yazıların yazılmasına elverişli olan, divan şiirinde bir nazım türüdür. Yani Mevlana şiirleriyle’de şair yönüyle de pek dikkat çekmiştir. O ruhunu teslim ettiği zaman sevdiğine, yani Allah’ına kavuşacaktı. Mevlâna ölüm gününü yeniden doğuş günü olarak kabul ediyordu. İşte onu ölümsüzleştiren Mevlana hazretleri tarafından kaleme alınan ve yazılan bu gün Ahmet benim sözleri..
Bugün ahmet benîm,
ama dünkü Ahmet değîl.
Bugün anka benîm,
ama yemle beslenen kuşcağız değîl.
Enelhak kadehîyle
bîr yudum îçen sızdı
Tarılık şarabından.
Şîşelerle, küplerle îçtîm ben, sızmadım,
ben, sultanların aradığı sultan.
Ben hâcetler kıblesîyîm.
Gönlün kıblesîyîm ben.
Ben cuma mescîdî değîlîm,
însanlık mescîdîyîm ben.
Ben saf aynayım,
sırım dökülmemîş, paslanmamışım.
Ben kîn dolu bîr gönül değîlîm,
Sînâ dağının gönlüyüm ben.
Üzüm sarhoşluğu değîl benîm sarhoşluğum,
benîm sarhoşluğumun sonu yok.
Tarhana çorbası îçmem ben,
can yemeğî yerîm,
îçerîm can şerbetî.
îşte sarttı senî
bîr gümüş bedenlînîn özlemî.
Altın halîne geldîn artık.
Sen altına âşıksın,
altın benîm rengîme âşık.
Gönlü saf sûfîyîm ben,
benîm tekkem âlem,
medresem dünya benîm.
Değîlîm abalı sûfîlerden.
îster yakarış erî ol sen,
meyhane erî îstersen,
bundan sankî ne çıkar?
Yok cumartesîymîş, yok cumaymış,
bence ne farkı var?
Gerçeğîn tadını alan er
ne altına aldırış eder,
ne kalendar tacına bakar.
Ne tasası vardır, ne kînî.
Ey Tebrîz’lî hak Şems’î,
yüzünü göstermedîysen sen,
yoksul çaresîz kalırdı kulun;
ne gönlü olurdu, ne dînî.
