Mevlana Celaleddin-i Rumi 13.yüzyılda yaşayan büyük bir islam alimiydi. 1207 ile 1273 yılları arasında yaşamıştır. Hayatı, kişiliği, eserleri, felsefesi, tasavvufu binlerce kişiye konu olmuş, binlerce kitap yazılmıştır. En önemli eseri olan mesnevi dünya’nın birçok yerinde okutulmuş ve en çok çevirisi yapılan eserlerden biri olmuştur. Aslında mesnevi uzun yazıların yazılmasına elverişli olan, divan şiirinde bir nazım türüdür. Yani Mevlana şiirleriyle’de şair yönüyle de pek dikkat çekmiştir. O ruhunu teslim ettiği zaman sevdiğine, yani Allah’ına kavuşacaktı. Mevlâna ölüm gününü yeniden doğuş günü olarak kabul ediyordu. İşte onu ölümsüzleştiren Mevlana hazretleri tarafından kaleme alınan ve yazılan güneşe kulum ben sözleri..
Mademkî ben güneşe kulum,
güneşten söz açmalıyım sîze.
Mademkî gece değîlîm ben,
mademkî karanlığa tapmıyorum,
düşten dem vurmak nafîle.
Mademkî tıpkı güneşe benzîyorum,
elîmî eteğîmî çekmelîyîm üzerînden
ferah, mâmur olan yerîn.
Mademkî tıpkı güneşe benzîyorum,
doğmalıyım ortasında harabelerîn.
Gerçî bugün bîr kuru elmayım,
ama değerîm ağacımdan çok.
Gerçî sarhoşum, yıkılmışım ama
doğru lâf etmedeyîm,
erkekçe konuşmadayım.
Benîm gönlümün kokusu
yöresîndekî topraktan gelîr.
Ben o topraktan utanırım da
nedense bîr tek söz söyleyemem
suya daîr.
Güzel yüzünden kaldır perdenî,
böyle konuşmayı yakıştırma bana.
Taş gîbî kaskatıysa senîn kalbîn,
bak benîm kalbîm yanmış, ateş halîne gelmîş.
Bîr îyîlîk eder, şîşeyî alırsan elîne,
bîr de bakacaksın kî kadehle şarap bende dîle gelmîş.
