Yüzü parladı ayın,
Bîr ses geldî uzaktan:
Hasta yorgun bîr kadın
Şîmdî çalıyor keman…
Erîyor, bükülüyor,
Ayın altında evler…
Kemandan dökülüyor,
Semaîler, peşrevler…
Keman hırçın, marîz,
Asabını gerîyor;
Dalgalan bîr kaç îz,
Karanlıkta erîyor…
Bazan hazîn bîr beste,
Gönüllerde yanıyor;
Geceden deste deste
Nağmeler toplanıyor…
Sen ey karanlıklara
Hîcran dağıtan kadın!
Gît başka bîr dîyara!
Kalbîmî parçaladın…
