Bayezid-i Bistami, büyük velilerdendi. Allah ın sevgisini kazanmıştı. Allah’ın izniyle hayvanlara dahi sözünü geçirebiliyordu.
Günlerden bir gün değirmenden evine dönerken, ormanda yaşlı bir kadına rastladı. Yaşlı kadının sırtında dolu bir un çuvalı vardı. Yükü ağırdı. Oflaya puflaya götürmeye çalışıyor, buram buram terliyordu.
Yaşlı kadının haline acıyan Bayezid-i Bistami hazretleri, ormanda kükreyerek dolaşan aslana emretti:
Ey Aslan, Allah’ın izniyle buraya gel!
Aslan, uysal bir kedi gibi yaklaştı. Büyük velin# yanına sokuldu. Bacaklarına sürtünmeye başladı.
Bayezid-i Bistami, ihtiyar kadının sırtındaki çuvalı alıp aslana yükledi. Birlikte köye dönmeye başladı!#* Yolda Bayezid-i Bistami yaşlı kadına sordu:
– “Köye döndüğünde mutlaka sana soracaklar. Yolda kime rastladığını, bu işi kimin yaptığını merak edecekler. Ne cevap vereceksin?
Yaşlı kadın, kızgın, Bayezid-i Bistami’ye baktı:
– “Söyleyeceğim,” dedi. “Zalim ve riyakâr Bayezid-i Bistami’ye rastladım diyeceğim…”
Büyük veli çok şaşırdı. O kadar yardım ettiği halde, nasıl böyle konuşabiliyordu?
Hiç mi iyilikten anlamıyordu? Bu ne biçim işti?
Sordu:
– “İyi ama sana iyilik ettim. Neden zalim ve riyakâr olduğumu düşünüyorsun, ne kusur işledim ki?”
– “Daha ne yapacaktın?” diye bağırdı yaşlı kadın. “Ormanlar kralı aslanı eşek niyetine kullandın. Bana kerametini gösterip riyakârlık yaptın. Bunlardan büyük kusur olur mu?”
Bayezid-i Bistami’nin hayatı boyunca aldığı en önemli ders bu oldu. Her fırsatta şunlan tekrarlardı:
“O sert yüzlü, tok sözlü kadının dersi içimde kalmış bütün riya ve gösteriş hissini sildi, süpürdü. Ondan sonra Allah’a daha da yaklaşüğımı hissettim. Kibirden, gösterişten uzak durdum. Riyaya düşmedim.**
Kibir ve gösterişten uzak durmak, hayatta başarının da anah tandır.
