HİKMET-130
Muhabbetni küçesini kezgen arif
Yahşi bilür humganlarnı alametin
İradetdin kollarığa harbe alıb
Def’in eyler mazarratnıng selametin
Andağ âşık ayakığa başın koysa
Bina koymay nefs hevânı közin oysa
Şevk şarabın içib tâki ruhı kansa
Heç ağzıdın salmaz tevbe nedâmetin
Yolın tabıb bâtın közi açılganlar
Hâr u hasdek ayağ astı yançılganlar
Berg-i güldek solub tozub saçılgânlar
Eralmaz ol halâyıknıng melametin
Sufi kerek bâtınını kılsa sâfi
Taat kılsa mânende-i Bişr-i Hâfi
Andın songra va’desiğe bolar vâfi
Bişek körer her kim keşf ü kerâmetin
“Ricalün la tulhihim” deb aytdı Hudâ
Oşal merdân mâsivâdın bolur cüda
Zikrin aytıb her nefesde olsa revâ
Tapar her dem ğavsü’l-ğıyas celâletin
Lâhed arâ mürid eger makam tutsa
Dervişlikde kırk tört makam andın ötse
Şeyhmen teyu binâ koyub otnı yutsa
Bimeşakkat tapmaz iman halâvetin
Devr ayağı yetib keldi ey bihaber
İçrür koymaz neçe eger kılsang hazer
Vâ hasretâ imânıngda köptür hatar
Kutulmazsan bermey anı emânetin
Kul Hâce Ahmed zâhir a’ma yol adaştı
Taliblerni suhbetiden yırak kaçtı
Karıb çöküb Hakk yolığa aklı şaştı
Tangla barsa körmez kömi ferâğatın
