“Kişi dostunun yolundadır. O halde sizden her biriniz dost edineceği kimseye iyi dikkat etsin.”
İZÂHI
Dost edinmek bir ihtiyaçtır. Dosttan görülecek iyilik ve fâideler hiçbir maddî fedâkârlıkla elde edilemez. Hele dost, ilim ve irfan ve züht ve takva ashabından ise, alınacak feyz paha biçilemeyecek derecede kıymetlidir.
Dostluk için sıhriyyet, komşuluk münâsebeti, mektep ve meslek ve yol arkadaşlığı gibi vesileler vardır. îyi dost sâhibi olmak şüphesi bir mazhariyyettir. Yalnız dost ittihâz edilecek şahsın samimî, vefâkâr ve itimâda lâyık olması şarttır.
Bir adamın menfaat gâyesiyle dost gibi görünmesi mümkün, hattâ, vâki olduğu gibi fenâ ruhlu, kötü ahlâklı olması da muhtemeldir. Bu gibilerle dost olmak çok defa zararlı ve hattâ tehlikeli olabilir. Kötü dost, insanı ayartabilir; alkole, sefâhete, kumara alıştırabilir, ve birtakım hİle ve iğfallerle zararlı yollara sevk edebilir. Bunun için dost ittihâzında çok dikkatli ve temkinli olmalı ve dürüst gibi görünenlere aldanmamalıdır. Az tecrübe ile dostluk anlaşılamaz. Uzun günler tecrübeden ve tetkikten geçirmek lâzım, ikbal zamanında dost görünmek bir kıymet ifâde etmez. Dost kara ve felâketli günlerde belli olur.
Küçüklerin birbiriyle arkadaşlıklarında da ana ve babaların dikkatli ve ftinâlı bulunmaları iktizâ eder. Küçükleri iğfâl, daha kolay olduğundan rüşd ve tekâmül devrelerine kadar sıyânet edilmeli ve herkesle arkadaşlık yapmalarına müsâade olunmamalıdır.
işte Peygamber Efendimiz, veciz bir tarzda ümmetini irşâd ve ikaz ediyorlar.
