Bilindiği gibi Aziz Mahmud Hüdâyî, “mutasavvıf, âlim, şair ve Celvetiye tarikatının kurucusu”dur. Asıl adı Mahmûd’dur. Aslen, Cüneyd-i Bağdâdî Hazretlerinin neslinden olup seyyiddir. 1541 yılında Koçhisar’da doğdu. Bursa’da Muhammed Üftâde’den feyz aldı. 1598 de Üsküdar’da câmi ve dergâh yaptırdı. 1628’de vefât etti. İrşad ve mânevî terbiyesini şiirleriyle de devam ettiren Azîz Mahmûd Hüdâyî Hazretleri, bu sahada da gönülleri tenvîr eden pek tesirli eserler vermiştir. Bugün dahî büyük bir gönül hazzı içinde söylenmekte olan pek çok bestelenmiş şiiri vardır. Bu nedenle Aziz Mahmud Hüdayi en güzel şiirlerini derleyerek anıyoruz. İşte Aziz Mahmud Hüdayi’nin şiirlerin‘den “Divan-ı ilahiyat 117” sözleri…
N’ola dîvânına karşı durursam
Kulun Efendiden gayrı kimi var
Ne var dergâhına yüzüm sürersem
Kulun Mevlâ’dan ayrı yâ kimi var
Cemî’-i zenbim ey sultân-ı ekber
Bağışla mâ-tekaddem mâ-teahher
Visalin zevkini eyle müyesser
Kulun Efendiden gayrı kimi var
Lekad ebda’tenâ bi’1-kâfi ve’n-nûn
Te’âlâ şânüke ammâ yekülûn
Olalım lutf u ihsânına makrûn
Kulun Mevlâ’dan artık yâ kimi var
